Biografi, Albanese Verhalen
KUNST, PARTISANEN EN PIRAMIDES, NRC HANDELSBLAD door Hans Beerenkamp
De alom-aanwezige Mercedes is nog steeds een belangrijk symbool van het absurdisme in Biografi- Albanese Verhalen, maar gelukkig gaat Flipse de cliches van bedelende kinderen, vluchtelingen en militairen uit de weg. (..) Thematisch sluit Biografi aan bij eerder films van Flipse over de overlevingsstrategieeen van kunstenaars onder een dictatuur. (..) Mooi zijn vooral het vermogen van Flipse en haar vaste cameraman Erik van Empel om in beelden te vertellen, de trefzekere montage van Berenike Rozgoyni, het spaarzame gebruik van de muziek van Mischa Molthoff, de associatief zinvolle toepassing van fascinerende archiefbeelden. Er zijn teveel documentaires die denken dat je de waarheid in woorden moet vangen, of in pregnante visuele retorica.
Biografi brengt gevoelens over,maar ook respect voor mensen en een verlangen naar schoonheid op onverwachte plaatsen, kortom de kleine vreugdes van een niet-journalistieke documentaire.
STRAFKAMP WORDT VRIJSTAAT VRIJ NEDERLAND door Rudie Kagie
Filmster Eline Flipse bracht het post-communistische syndroom vlijmscherp in beeld. (..)
Omdat de cineaste niet alleen naar ervaringen vroeg, maar met soms therapeutische precisie net zo lang doorvroeg tot ze een eerlijk antwoord kreeg, werd Biografi de eerste film die het post-communistische syndroom van Albanie vlijmscherp in beeld brengt. In het tijdperk van snelle soundbites is het een verademing om presonages eindelijk te horen uitpraten. (..) Iedereen zoekt en vindt een zekerheid om nieuwe kracht uit te putten voor de toekomst. Dat werd de afgelopen twintig jaar zo’n beetje het leidende thema in de films van Eline Flipse. Of het nu ging om de jonggestorven Russische pianist Youri Egorov , of over de vijf Chinese componisten uide De oogst van de Stilte die de Culturele Revolutie in gevangenschap doorbrachten – de geknakte karakters herstelden van alle ontberingen. En meer dan dat zelfs: de tegenwerking had hun wilskracht sterker gemaakt. (..) Waar woorden tekort schieten complementeren de beelden de rest van het verhaal. Nadat componiste Dhora Leka haar anekdote heeft verteld is het tijd voor een van de aangrijpendste scenes van de film. Ze drukt op de knop van een cassetterecorder en zingt in de keuken van haar sobere flat haar partizanenlied van destijds uit volle borst mee. Ze straalt. Maar dan bevriest geleidelijk de lach over de gekkigheid waar het volk ooit in geloofde. Haar gezicht verstrakt, ze zingt steeds harder en de stoere ernst die ze daarbij uitstraalt, bezorgt de kijker gaandeweg kippevel. De subtiele pasage raakt de kern van het drama. Hier wordt in anderhalve minuut bijna evenveel over de psyche van het land verteld als in de verzamelde werken van Ismail Kadare.
DE PUINHOOP DIE ALBANIE HEET door Jos van der Burg
Het zijn schrijnende verhalen, verteld met een mengeling van vrolijke naiviteit, melancholieke berusting en trots, ingebed in goed gekozen impressies van een Europees derderwereld land met straten vol modder en Mercedessen. (…) En zoals in al het werk van Flipse, die vijf jaar gelden indruk maakte met De Oogst van de Stilte, is de muziekkeuze voortreffelijk. Biografi is een schoolvoorbeeld van effectief muziekgebruik.
ARTE
Sans pretention et avec beaucoup de tact, Eline Flipse parvient ainsi a brosser, touche apres touche, un tableau historique, qui pourraitr etre fort depriment s’il n’etait empreint d’une grande humanite. C’est cette qualite qui lui a sans doute valu de recevoir le Prix Europa, a Berlin, en 2001.